ni Jose Corazon De Jesus
Kung sa mga daang nilalakaran mo,
may puting bulaklak ang nagyukong damo
na nang dumaan ka ay biglang tumungo
tila nahihiyang tumunghay sa iyo. . .
Irog, iya’y ako!
Kung may isang ibong tuwing takipsilim,
nilalapitan ka at titingin-tingin,
kung sa iyong silid masok na magiliw
at ika’y awitan sa gabing malalim. . .
Ako iyan, Giliw!
Kung tumingala ka sa gabing payapa
at sa langit nama’y may ulilang tala
na sinasabugan ikaw sa bintana
ng kanyang malungkot na sinag ng luha
Iya’y ako, Mutya!
Kung ikaw’y magising sa dapit-umaga,
isang paruparo ang iyong nakita
na sa masetas mong didiligin sana
ang pakpak ay wasak at nanlalamig na. . .
Iya’y ako, Sinta!
Kung nagdarasal ka’t sa matang luhaan
ng Kristo’y may isang luhang nakasungaw,
kundi mo mapahid sa panghihinayang
at nalulungkot ka sa kapighatian. . .
Yao’y ako, Hirang!
Ngunit kung ibig mong makita pa ako,
akong totohanang nagmahal sa iyo;
hindi kalayuan, ikaw ay tumungo
sa lumang libinga’t doon, asahan mong. . .
magkikita tayo!
Teoryang Imahismo ang gagamitin ko para sa tulang ito. Ang teoryang ito ay gumagagamit ng mga imahe at tumutukoy sa kabuluhang pangkaisipan at damdamin na nakapaloob sa akda.
Ang tulang ito ay para sa isang babae na lubhang iniibig ng makata sa tula. Inihalintulad ng manunulat ang kanyang sarili sa mga imahe ng puting bulaklak, ibon, ulilang tala, paru-paro, at luhang nakasungaw. Mabubuo mula sa mga imahe ang larawan ng isang babaeng nangungulila sa kanyang minamahal. Sa huling taludtod ng tula, mabubunyag, na ang makata ay patay na at nakalibing na sa kanyang hukay.
